Opracowanie prof. Arkadiusza Górala, współpracownika Janusza Groszkowskiego ma dwie umowne części. Pierwsza to relacja Prof. J. Groszkowskiego o jego pracach w konspiracji nad analizą sterowania rakietą V-2. Zostało to przepisane z nagrania magnetofonowego. Szczególnie cenne są informacje o pracy naukowego komitetu doradczego (TKDN) przy Ministrze Spraw Wojskowych. Pozostała część opracowania, pióra prof. Arkadiusza Górala, dotyczy powojennych spraw w sferze nauki itp. Z analizy tekstu wynika, że relacja powstała ok. 1988 r. Tekst był zdeponowany u Kol. Andrzeja Horodeńskiego i w 2014 r został pracowicie przetworzony z tekstu pisanego pod edytorem Chiwriter, dzięki czemu możemy czytać bez problemów.
....W latach 1933-1939 przy II wiceministrze Spraw Wojskowych i szefie Administracji Armii, gen. bryg. inż. Aleksandrze Litwinowiczu, odpowiedzialnym m. in. za przemysł wojenny, został utworzony Tymczasowy Komitet Doradczo-Naukowy (TKDN). Jego przewodniczącym był początkowo prof. Wojciech świętosławski, a następnie prof. Bohdan Stefanowski. Członkami Komitetu byli profesorowie - w kolejności alfabetycznej: Janusz Groszkowski - radiotechnika, Maksymilian Huber - mechanika, Cezary Pawłowski - radiologia, Mieczysław Pożaryski - elektromechanika, Jerzy Roman - maszyny elektryczne, Bohdan Stefanowski - termodynamika, spalanie, Czesław Witoszyński - aerodynamika, Mieczysław Wolfke - fizyka. W roku 1936 dokooptowano prof. dr. Kazimierza Smoleńskiego - chemika.
System pracy Komitetu był. następujący. Każdy problem wnoszony pod obrady Komitetu przez któregoś z jego członków lub władze wojskowe był przekazywany odpowiedniemu specjaliście do wstępnego opracowania. Na jednym z kolejnych posiedzeń ten członek Komitetu sprawę referował. i kończył. wnioskiem. Po dyskusji TKDN podejmował uchwałę i ewentualnie zlecał przebadanie sprawy jednej lub kilku placówkom specjalistycznym w kraju. Wachlarz omawianych na TKDN problemów był. bardzo szeroki - opracowywano m. in. takie zagadnienia jak: kauczuk syntetyczny, promienie śmierci, widzenie w ciemności (noktowizja), sztuczne wytwarzanie wzruszeń psychicznych itp.
Jednym z problemów, którymi zajmował. się TKDN w latach 1937-1939, było zagadnienie napędu rakietowego w zastosowaniu do pojazdów na ziemi, w wodzie i w powietrzu oraz do przenoszenia ładunków wybuchowych na większe odległości. Nie był to dla nas wówczas już problem zupełnie nowy. W połowie lat trzydziestych Polska była bowiem trzecim - po ZSRR i Niemczech - krajem na świecie, gdzie prowadzono prace nad wykorzystaniem napędu rakietowego do wyrzucania dużych mas środków wybuchowych lub trujących na znaczne odległości. Początkowo prowadził. je Wojskowy Instytut Techniki Uzbrojenia przy udziale wielu wybitnych specjalistów; ograniczały się one do badan napędu rakiet paliwem stałym. Wyniki były jednak niezadowalające - pociski rakietowe miały wiele wad, a przede wszystkim mała celność. ....